Serdecznie zapraszamy 6 marca 2020 roku o godz. 18.00 do Galerii OKNO Słubickiego Miejskiego Ośrodka Kultury na wernisaż wystawy pt „Miejsca”. Swoje prace zaprezentuje słowacka artystka Mira Podmanická

kurator wystawy Anna Kanek-Kusz
Galeria OKNO SMOK
ul. 1 maja 1 69-100 Słubice

Mira Podmanická jest rzeźbiarką. Studiowała na Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Bratysławie w Słowacji u prof. Jozefa Jankoviča i doc. Jána Hoffstädtera. Tytuł master specialisé uzyskała w Belgii na Królewskiej Akademii Sztyk Pięknych w Brukseli. W 2011 r. uzyskała doktorat na Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Bratysławie. Uczestniczyła w rocznym pobycie artystycznym w Centre de la Tapisserie w belgijskim Tournai. Do jej zainteresowań zawodowych należą rzeźba, obiekt i instalacja. Pracuje w różnych materiałach. Interesuje ją współpraca interdyscyplinarna. Z projektantką ceramiki Markétą Novákovą stworzyły kolekcję waz porcelanowych: Bio-wazy, wazy In oraz wazę Lúka, a także współpracowały w ramach projektów wystawienniczych prezentujących ceramikę w Słowacji i Czechach. Od 2011 r. pracuje w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Bratysławie, gdzie prowadzi pracownię rzeźby.

Mira Podmanická

Miejsca, 2018, 2019
Obiekty, szamot, sklejka, metal

Artystka interesuje się przestrzenią, którą zamieszkujemy, którą poprzez swoją obecność zmieniamy i kreujemy. Z gliny tworzy obiekty będące trójwymiarowymi obrazami konkretnych miejsc, modelami, które umożliwiają nam odbiór danej przestrzeni z lotu ptaka.
Jedną część wystawy tworzą reliefy z polskiej Morawy. Ta piękna, historyczna miejscowość zainspirowała serię płaskorzeźb z gliny z motywem dekoracyjnym lub roślinnym. Są tu też trójwymiarowe pomieszczenia – obiekty o kilku ścianach na których odbija się wnętrze. W środku są elementy, które ją dzielą i wyznaczają rozmieszczenie powietrza. Następna część zestawu prac to dom – na pierwszy rzut oka prosty, zamknięty obiekt, nie pozwalający na wejrzenie w głąb. Ale właśnie dzięki temu daje większe pole naszym wyobrażeniom na temat tego, co może dziać się w środku.
Trzecią część ekspozycji stanowią płaskorzeźby krajobrazu. Prezentują one wycinek scenerii z różnych stron świata. Są jakby wspomnieniem, przywołaniem przygody, atmosfery i wrażeń z podróży. Osobiste doświadczenie przeistoczyło się w widok krajobrazu.
Wszystkie te miejsca, które przedstawiam, są mniej lub bardziej zmienione przez nas, ludzi. Pytanie, co jest jeszcze naturą. Czy gdzieś jest jeszcze jakieś nietknięte, naprawdę naturalne miejsce? Jak się ono zmieniło? Jak my się zmieniamy, wchodząc w nie?